Dzień Pluszowego Misia

Było coraz ciemniej i zimniej. Zapadał zmrok. Mały miś skulił się pod drzewem. „Robi się ciemno, a ja nie wiem gdzie jestem” – pomyślał – „nawet nie wiem dlaczego tu jestem” – westchnął. Położył głowę na mchu
i zamknął oczy.

Nagle usłyszał szmer… Coś się poruszało z prawej strony. Miś nasłuchiwał zatrwożony, nie chyba z lewej…hrrhrrhyy….. hrrhrrhyy….. zza krzaków wyłonił się dzik.

– Co tu robisz smarkaczu? – krzyknął – powinieneś układać się w ciepłej gawrze do snu zimowego! Przecież to koniec listopada!

– Ale ja nie mam gawry, a w ogóle to nie wiem co to jest…

– Jak to nie wiesz? – powiedział przejęty dzik i podszedł bliżej. Mały, chudy, jakby ze splątanej wełny, zielone koraliki zamiast oczu i do tego niebieskie portki na szelki – cóż ty za dziwoląg jesteś? – chrząknął zaniepokojony dzik.

– Jestem pluszowym misiem – powiedział płaczliwie misiek

– Ja jestem Walery, a jak ty się tu znalazłeś, przecież nie jesteś mieszkańcem naszego lasu? – dopytywał zaniepokojony dzik

– Nie wiem, pamiętam, że byłem w plecaku Kasi, byliśmy na spacerze,
a potem ….a potem …już nic nie pamiętam – rozpłakał się pluszak.

Dzik się zadumał, przypomniało mu się, jak rano jeleń Danek opowiadał,
że widział na wycieczce grupę przedszkolaków w lesie. A wczoraj niedźwiadek Leo rozprawiał o tym, że zbliża się dzień misia i on też chciałby świętować. Dzik Walery chrząknął głośno…:

– Wsiadaj pluszaku na mój grzbiet i trzymaj się mocno, podwiozę cię do granicy lasu, nie możesz tu siedzieć pod drzewem. Idź potem prosto i szukaj swojej Kasi, na pewno tęskni za tobą, no i zbliża się Dzień Pluszowego Misia. Musisz być z dziećmi.

Kudłaty, krępy z wydłużonym ryjkiem i małymi oczkami – Misio nie wahał się ani chwili – wskoczył na dzika, jedną łapką złapał za grubą szyję,
a drugą za długą szczecinę. Był wdzięczny Waleremu za okazaną pomoc
i cieszył się, że już niedługo będzie z innymi misiami pluszowymi i razem będą świętować Dzień Pluszowego Misia.

A my misie zrobiliśmy tak: